توانگ در متد صداسازی CVT (complete vocal technique) چیست؟

قیف اپیگلوت

در بالای تارهای صوتی دو غشا وجود دارد که به عنوان “غشاهای چهار گوش” شناخته می شوند. آنها به همراه اپیگلوت در قسمت جلویی و غضروفهای آریتنوئید در پشت ، یک قیف بوقی شکل را تشکیل می دهند. طرفین این قیف “چین های آریپیگلوتیک” نامیده می شوند. کل قیف “قیف اپیگلوت” نامیده می شود. می توانید لبه این قیف یا بوق را هنگامی که با آینه یا فیبرسکوپ داخل گلو را نگاه میکنید ، مشاهده کنید. این قیف به روش های مختلفی شکل می گیرد که صدا و رنگ صدا ، آن را تحت تأثیر خود قرار می دهد.

توانگ لازم

 هنگام توانگ ، با نزدیک شدن غضروفهای آریتنوئید به قسمت تحتانی اپیگلوت ( دمبرگ ) قیف اپیگلوتیک کوچکتر می شود که به وسیله آن صدا واضح و بدون هوا می شود و می توانید حجم آن را ۱۰ الی ۱۵ db افزایش دهید. برای اینکه تکنیکی صحیح داشته باشید و برای استفاده آسان و راحت از صدا ، بدون در نظر گرفتن مود صدا ، رنگ و افکت آن ، همیشه به مقداری از توانگ نیاز دارید که اصطلاحا آن  را ” توانگ لازم ” می نامند. توانگ لازم ، آواز خواندن را از هر نظر آسان تر می کند. برای بسیاری از خوانندگان توانگ لازم حالت منقبض خود را ندارد اما یک گوش آموزش دیده قادر به شنیدن مقادیر مختلف توانگ در صدا خواهد بود.

اگر توانگ بیشتری به صدا اضافه کنید ، می توانید به صدایی واضح و نافذ تر دست پیدا کنید. به این مقدار بیشتر ” توانگ متمایز” گفته می شود. هر چه توانگ بیشتر باشد ( یعنی هر چه قیف اپیگلوتی بیشتر فشرده شود ) ، صدا واضح تر خواهد بود.

بنابراین، ما برای بدست آوردن نت های واضح و راحت با تکنیک صحیح “توانگ لازم” و برای به دست آوردن یک مشخصه صوتی واضح تر و رنگ صدای روشن تر، “توانگ متمایز” را به کار میبریم.

به عنوان یک خواننده ، مهم است که توانگ های خود را ، هم لازم و هم متمایز ، تا حدی برای به دست آوردن نت های شفاف و راحت و تا حدی برای تغییر رنگ صدا تقویت کنید.

یافتن توانگ در ابتدای کار ، ساده ترین کار این است که توانگ را به واضح و مشخص ترین حد ممکن انجام دهید.

بعدا هنگامی که توانستید توانگ متمایز را کنترل کنید ، می توانید کمتر کردن آن را تمرین کنید. از این طریق به توانگ لازم میرسید که برای بسیاری از افراد حالت منقبض خود را ندارد. کنترل توانگ یک ابزار مهم برای خوانندگان به شمار میرود.

توانگ متمایز

 هنگامی که قیف با نزدیکتر شدن اپیگلوت و نزدیک شدن به غضروف های آریتنوئید کوچکتر میشود، صدا مانند یک قالب تیز ، بسیار واضح تر و نافذ تر و گیراتر میشود. این مقوله به عنوان “توانگ متمایز” شناخته می شود. هر چه قیف را فشرده ترکنید ، صدا تیز تر می شود.

بهترین راه برای یافتن توانگ متمایز تمرین حالت های زیر است:

1. صدای گریه بچه در آوردن
2. صدای اردک
3. صدای خبیث طور (خنده یک جادوگر خبیث)
4. صدای هواپیما
5. صدای یک ماشین اسباب بازی
6. صدای آژیر آمبولانس
7. صدای گربه یا لفظ “نه” به روسی (Niet)
8. لهجه شمال آمریکا در موسیقی کانتری از توانگ متمایز ، بسیار استفاده میکند. بر خلاف تصور خیلی از مردم این حرکت به معنی لوزه داشتن نیست چرا که حین توانگ صدا میتواند هم از دهان و هم از راه بینی خارج شود.

توانگ متمایز و مصوت ها

توانگ متمایز بهترین کار کرد را در صداهای “EE” (مانند”See”) ، “I” (مانند”Sit”) ،”EH” (مانند”Stay”) ،”OE” (مانند”herb”) و “A” (مانند”And”) دارد زیرا زبان در این موارد در مقابل مولرهای قسمت فوقانی دهان قرار دارد که به پیچاندن قیف اپیگلوت کمک میکند.

“OH” (مانند”so”) ، “O” (مانند”Woman”) ،”OO” (مانند”You”) و “AH” (مانند”Far”) شکل ساز هستند زیرا در این مصوت ها پشت زبان پایین می آید و باعث می شود توانگ را در قیف اپیگلوتیک از دست بدهید. در توانگ متمایز “OH” ، “O” ، “۰۰” به نظر می رسد که بیشتر شبیه “OE” (همان”Herb”) است و “OH” (مانند”So”) به “OEH” تغییر یافته است. “O” به  “OE” تغییر یافته است. “OO” به “OOE” تغییر یافته است و “AH” نیز به “A” تغییر یافته است.